De onverbiddelijke orkaan

Angst en paniek temidden van een orkaan zijn minstens zo schadelijk als het euvel zelf. Want op dat laatste hebben we weinig invloed, maar op hoe wij hiermee omgaan wel!

Orkaan ‘Ike’

Houston, september 2008
Orkaan ‘Ike’ stevent af op de staat Texas, met windsnelheden van 280 km per uur. Vanaf satellietbeelden aanschouwen we het monster. De helft van de mensen ontvlucht de stad en ramen worden afgetimmerd. Supermarkten en benzinestations worden leeggekaapt, en de avondklok wordt ingeluid. In korte tijd is Houston verworden tot spookstad.  

Elektriciteit valt uit, internet ligt plat en we slapen met het gezin en grootouders onder de trap. Een ijzige kalmte daalt neer, niet wetende wat zich precies voltrekt. Met zwiepende en krakende bomen op de achtergrond, proberen we de slaap te vatten.

Wat moet ik hiermee?

Terwijl onze jongste zoon in zijn maxi cosi slaapt, koken we water op een camping pitje. Een oorverdovende stilte in het oog van de orkaan, een onwennig gevoel. Mijn vader steekt een kaarsje aan, en iedereen vouwt zijn handen om de warme mok met thee. We kijken elkaar aan, en mijn vader stelt een vraag. ‘Stel deze orkaan zou jou iets willen vertellen, wat zou dat dan zijn?’

Ik kijk hem verbaasd aan, en vraag me af, wat moet ik hiermee?

Verbondenheid

De volgende ochtend stroomt het regenwater als een rivier door onze straat en liggen de bomen op de huizen. De stroom is uitgevallen en waterleidingen zijn afgesloten. Een plukje bewoners neemt de schade op. Het oog van de orkaan bevond zich uiteindelijk op 5 km afstand. 

Wij hebben geluk, enkel onze schutting is weggeblazen. Er volgen onzekere dagen, afgesloten van de buitenwereld. 

Iedereen helpt waar kan en ruimt puin. Buurt bbq’s domineren de straten, want ijskasten en vriezers moeten leeg! Op parkeerplaatsen worden in rijen zakken ijs uitgedeeld, 1 per familie. Met een baby in de buik en een op de arm, vertrekken we na een aantal dagen, op zoek naar verkoeling en in de hoop tijdig onze tank te kunnen vullen. 

Orkaan Ike kost uiteindelijk 39 mensen het leven… 

Uiteindelijk weet ik het antwoord op de vraag van mijn vader… Ik koester de herinneringen van verbondenheid en saamhorigheid. 

Pandemie

Maart 2020. Een pandemie teistert de wereld. Satelietbeelden van het uiteindelijke verloop van het oog van de orkaan laten zich niet lezen.

Het onheil dat nadert, is voelbaar voor iedereen. Opeens valt de structuur weg en is het overzicht volledig zoek. Mogelijk blokkeer je volledig. Tegelijkertijd domineren tussen de regels door de intiatieven en innovatieve ideeen van burgers en ondernemers de berichtgevingen.

Maar als jou, in het oog van deze onverbiddelijke orkaan, de vraag zou worden gesteld ‘wat wil deze orkaan jou vertellen’, wat zou je dan antwoorden? 

Reflecteren

Uiteindelijk is ramp en tegenspoed nooit met elkaar te vergelijken. Zo ook niet wat dit voor de één betekent, danwel de ander. Maar een ieder die in paniek, angst of onzekerheid verkeert, heeft wel een keuze. Omgaan met verlies en pijn is rauw. Maar is onze overweldigende liefde voor het leven hier niet inherent aan verbonden?

Als straks de orkaan voorbij is, en de deuren zich weer openen, gaan we dan gewoon door met waar we mee bezig waren? Hervatten we de ratrace? Of zien we nieuwe kansen en mogelijkheden, om bij te dragen aan iets gezamenlijks en groters? 

Deze tijd vraagt om mildheid en verdraagzaamheid naar onszelf en de ander. Dankbaarheid en nederigheid voor het leven zelf. Veerkracht als medicijn tegen de schade die een onverbiddelijke orkaan als ‘het corona-virus’ met zich mee gaat brengen. Met zelfreflectie en bewustzijn als bijdrage aan het grotere geheel.

Niet alleen nu, maar ook straks. 

Doe je mee?